نماز نافذ بهشتی 

رسول خدا صل الله علیه و آله فرمودند : هر که در شب جمعه یا روز جمعه یا شب پنج شنبه یا شب دوشنبه یا

رزو دوشنبه چهار رکعت نماز بخواند در هر رکعتی سوره حمد هفت بار و سوره قدر یک بار به دو سلام ٬ و چون فارغ

شود صد بار بگوید :اللَّهُمَ‏ صَلِ‏ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَ الِ‏ مُحَمَّد و صد بار بگوید :اللَّهُمَ‏ صَلِ‏ عَلَى‏ جَبْرَئِيل خدای متعال وی

را در بهشت هفتاد هزار کوشک بدهد و در هر سرای هفتاد هزار خانه بدهد و در هر خانه هفتاد هزار کنیزک و

شر اهل آسمان را از وی باز دارد و شر اهل زمین را اعم از پری و آدمی از او باز دارد و عذاب گور را از وی باز دارد

و از جای برنخیزد تا که خدای تعالی به نظر رحمت به او بنگرد و مکافاتش بهشت کند و وی را و پدر و مادر وی را

بیامرزد و دعایش اجابت کند و حاجتش روا کند

منبع : نزهة الزاهد ص ۲۰۸

‏

صلوات نافذ بهشتی

۱- از حضرت علی علیه السلام روایت شده است که هر کس هر روز سه بار و در روز جمعه صد بار این صلوات

را بفرستد صلوات فرستنده خواهد بود به صلوات تمام خلایق و در روزقیامت در زمره خواص آن حضرت مبعوث خواهد

شد و آن حضرت دست او را گرفته با خود داخل بهشت خواهد کرد

صَلَوَاتُ‏ اللَّهِ‏ وَ مَلَائِكَتِهِ‏ وَ أَنْبِيَائِهِ وَ رُسُلِهِ وَ حَمَلَةِ عَرْشِهِ و جَمِيعِ خَلْقِه‏ُ عَلَى‏ سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَ آلِه‏ِ وَ عَلَيْهِمُ

‏ السَّلَام‏ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ‏ وَ بَرَكَاتُهُ‏

منبع : شرح و فضایل صلوات ص ۱۷۶

۲- ابوبکر می گوید : در خدمت پیامبر اکرم صل الله علیه  و آله بودم که مردی وارد شد و سلام کرد . حضرت جواب

سلام او را دادند و آن مرد در کنار پیامبر خدا نشست و حاجت خود را بیان نمود و سپس از مجلس خارج شد .

حضرت فرمودند : ای ابوبکر این مردی است که هر روز به اندازه اهل زمین به او ثواب می دهند . من عرض کردم

یا رسول الله مگر چه کاری انجام می دهند ؟ حضرت فرمودند : هر روز صبح ده صلوات بر من می فرستند که

ثواب صلوات خلق را دارد .ابوبکر می گوید : عرض کردم : آن صلوات چگونه است ؟ و حضرت در پاسخ ابوبکر صلوات

زیر را بیان نمودند

اللَّهُمَ‏ صَلِ‏ عَلَى‏ مُحَمَّدٍ النَّبِي‏ عَدَدَ مَنْ‏ صَلَّ عَلَيْه‏ مِنْ‏ خَلْقِك‏ وَ صَلِ‏ عَلَى‏ مُحَمَّدٍ النَّبِي‏ كَمَا يَنْبَغِي‏ أَنْ‏ تُصَلِّيَ‏

عَلَيْهِ ‏ وَ صَلِ‏ عَلَى‏ مُحَمَّدٍ النَّبِي كَمَا أَمَرْتَنَا أَنْ نُصَّل عَلَيْهِ

‏ِ

منبع :کنز العمال ج ۲ ص ۲۶۶